Necnon omittatis, si placet, VOCABULA ZOOLOGICA: quae sunt hippologica, i.e. spectant ad equos.

Diem Dominicum utinam degatis iucundê atque recreabiliter.

Pancratice valete mihique favere pergite.

Medullitus vos salutat

Magister Crabato indicavit, ut secum veniret. Tacitus candelâ usus puerum duxit per arduam scalam ligneam in granarium, ubi pueri molinarii dormire solebant. Crabatus lumine candelae duodecim camas humiles saccis stramineis obtectas, sex in uno latere andronis medii, sex in altero; iuxta omnem camam stabat armarium et scabillum ligno pineo confectum. In saccis stramineis posita erant stragula pervoluta, in androne nonnulla scabilla deiecta, etiam camisiae et lobi pedales hic et illic. Pueri molinarii videbantur subito e lectis arcessiti esse ab laborandum.

Unum tantum cubile erat intactum; magister digito indicavit fascem vestimentorum in eiusdem parte pedali positum. „En res tuas!" Deinde idem conversus cum lucernâ abiit.

Nunc Crabatus solus stabat in tenebris. Lentê coepit se exuere. Cum mitellam de capite sumeret, summis digitis tetigit coronam stramineam: Ah ita, heri adhuc se fuisse unum e Tribus Regibus – quanto spatio illud remotum esse.

Etiam granarium resonabat molendini fragore atque pulsatione. Puero feliciter accidit, ut esset fatigatissimus. Vix sacco stramineo incubuerat, cum obdormivit. Qui dormiebat tamquam caudex – dormiebat et dormiebat – dum experrectus est radio luminis.

Crabatus considens terrore obstupefactus est.

Undecim figurae albae cubili eius adstabant, quae in lumine lanternae stabulariae in Crabatum despectabant: undecim figurae albae, albis faciebus, albis manibus.

„Vos qui estis?" puer timidê interrogavit.

„Tales, qualis tu quoque mox eris" unum e phantasmatis respondit.

„At tibi nil mali faciemus" alter addidit „Nos hîc sumus pueri molinarii".

„Undecimne estis?"

„Tu es duodecimus. Quis vocaris?"

„Vocor Crabatus. – Et tu?"

„Ego sum Tonda, socius maior natu. Hic est Michael, hic est Martinus, hic est Iuro ..."

Tonda illorum nomina ordine appellavit; deinde idem hoc die sibi videtur satis locutus esse. „Perge dormire, Crabate, in hoc molendino tibi opus erit viribus tuis."

Pueri molinarii in camas suas irrepserunt, ultimus lanternam flando extinxit – bonam noctem, iam coeperunt stertere.

Ad ientaculum sumendum pueri molinarii congregati sunt in cella familiarica. Comederunt circa mensam longam consedentes, apparata erat pinguis puls avenacea, quaterni pueri comedebant ex unâ patinâ. Crabatus cum esuriret, pultem degluttivit more trituratoris in fenili laborantis. Qui intra se cogitavit, si tam bene pransurus et cenaturus esset quam ientasset, fore, ut in hôc molendino viveret sat iucundê.

Tonda socius catulaster erat conspicuus, capillîs densîs cânîsque; sed facie îdem videbatur esse minor annis triginta. Tonda erat magnâ gravitate, ut accuratius dicam: oculi eius. Crabatus e primo iam die illi coepit confidere; nam placebant Tondae animus aequus et comitas, qua Crabatum tractabat.

Tonda ad puerum versus „Spero" inquit „te hodiernâ nocte a nobis non nimis territum esse".

„Non nimis" Crabatus dixit.

Crabato illa phasmata, si aspectabat lumine diurno, visa sunt similia sescentis pueris aliis. Omnes undecim loquebantur linguâ Venedicâ et nonnullis annis maiores erant quam Crabatus. Iidam quandocumque Crabatum aspiciebant, hoc non fiebat nisi quadam cum misericordiâ, ut illi videbatur. Crabatus de hac re miratus est, sed nil mali suspicatus.

At vestimenta, quae invenerat in camâ extremâ, causae erant, cur Crabatus deliberaret: eadem detrita quidem erant, sed tam bene apta ad corpus Crabati, ut viderentur confecta esse ad vestiendum eum ipsissimum. Crabatus e catulastris quaesivit, unde haec vestimenta acciperent et cuius fuissent antea; at vix haec quaerenda elocutus erat, cum pueri molinarii cochlearibus demissis illum tristes aspexerunt.

„Stultumne aliquid dixi?" Crabatus interrogavit.

Tonda „Non, non" inquit „res ...spectant ad praecessorem tui."

Crabatus sciscitans „Quid" inquit „cur ille non iam adfuit? Finivitne tirocinium?"

„Ita, ille – finivit" Tonda dixit.

Hôc momento temporis ianua raptim est aperta. Magister intravit, irâ incensus, pueri molinarii capita demiserunt. Magister verbis „Nolite blaterare!" illos invectus est; uno illo oculo in Crabatum coniecto voce asperâ addidit: „Qui multa quaerit, multa errat. – Repete hoc!"

Crabatus balbutivit: „Qui multa quaerit, multa errat..."

„Aurem tibi pervelle!"

Magistro cellam familiaricam relinquente ianua conclusa est raptim et fragosê.

Catulastri perrexerunt pultem cochlearibus haurire, sed Crabatus subito fuit satur. Qui consilii expers oculis torpidis spectabat in mensae tabulam, a nemine est respectus. An est?

Cum Crabatus suspiceret, Tonda aspiciens ei annuit – vix notabiliter, sed puer grato animo hoc animadvertit. Bonum esse sensit, quod in istôc molendîno sibi esset amicus.

Ientaculo sumpto pueri molinarii coeperunt laborare, Crabatus cum ceteris cellam familiaricam reliquit. In androne magister stabat, qui Crabato manu indicans dixit: „Vĕni mecum!". Crabatus magistrum foras secutus est. Sol splendebat, nullus ventus flabat, frigora erant, ex arboribus pendebat pruina vitrea.

Magister eum duxit post molendînum, ibi erat ianua parieti domus posticae imposita, quam aperuit. Deinde ambo unâ intraverunt cellam farinosam, conclave humile duabus fenestellis pusillis, pulvere farinaceo obsitis, non pellucidis. Pulvis in pavimento, pulvis in parietibus, pulvis digiti crassitudine inspersus erat querneae trabi librîli, quae pendebat e lacunari.

„Everre!" magister dixit. Digito indicavit scôpâs iuxta ianuam positas, deinde puerum sôlum relinquens abiit.

Crabatus coepit laborare. Scôpîs paucies huc illuc versîs îdem densâ nube pulveris erat obvolutus, nube pulveris farinacei.

„Sic hoc non bene succedit" intra se cogitavit „cum averrero pulverem a fronte, a tergo denuo erit accumulatus." Aperiam fenestram..."

At fenestrae extrinsecus conclusae erant clavîs impactîs, ianua erat obserata. Quotiescumque Crabatus illas quassabat et pugnis pulsabat: nihil proderat, hôc loco erat captus.

Crabatus coepit sudare. Pulvere farinaceo capilli ciliaque eius conglutinabantur, nasus pruriebat, fauces scalpebantur... Crabatus sibi videbatur versari in somnio malo et infinito: iterum iterumque pulveres farinacei densissimi, instar nebulae, instar procellae nivosae.

Crabatus aegrê respirabat, cum trabs librîlis fronti illideretur, vertigine correptus est. Num spem abiceret?

At scôpîs depositîs quid magister esset dicturus? Crabatus noluit gratiam magistri amittere, cum aliis de causis, tum timuit de cibis bonis accipiendis. Itaque ipse se cogebat, ut verrere pergeret: porro, retro, in horas, sine pausâ, indesinenter.

Tandem autem, aetatis ferê spatio transacto, ianuâ raptim apertâ aliquis intravit: Tonda.

„Exi foras!" is vocavit. „Meridies est!"

Hoc verbum puer statim secutus est, foras titubavit, anhelans spiritum hauriebat. Socius maior oculis in cellam farinosam coniectis, umeris concussis explicavit: „Ne solliciteris, Crabate – nemini in initio haec res melius successit."

Tonda nonnullis verbis non intelligibilibus murmuratis, aliquâ re aëri inscriptâ pulvis in cellâ sublatus est, quasi ventus flaret ex omnibus compacturis fissurisque. Nubes fumosa, alba, e ianuâ prorepta est – super caput Crabati, versus silvam.

Cella pulvere erat vacuata. Quae fuit nitida, ablatus erat pulvisculus vel ultimus. Puer tam vehementer stupefactus est, ut oculi dilatarentur.

„Quomodo hoc fit?" Crabatus interrogavit.

Tonda autem non respondens: „In domum" inquit eamus, Crabate, sorbitio frigescit!"

Numquam accepi, quid Hanna faceret, si neque laboraret neque nos unâ essemus. Quandocumque hoc quaesiveram ex Hannâ, eadem quaestionem meam repudiabat. Non habuimus mundum vivendi communem, sed illa mihi in vitâ suâ dedit eum locum, quem mihi dare voluit. Hŏc mihi ut sufficeret postulabat. Plura si volebam, immo plura scire tantum si volebam, ei videbar esse immoderatus. Cum unâ perquam felices eramus quaerebamque hoc ex illâ, quia putabam nunc omnia fieri posse omniaque licêre, tum fieri poterat, ut illa quaestionem meam evitaret pro eo, ut recusaret. „Heus quot et quantas res tu scire vis, puerule!" Aut digitos meos apprehensos ventri suo impositos: „Vin’ tu ventrem meum perforari quaeritationibus tuis?" Aut digitis numerabat. „Lavandumst, levigandumst, scôpîs verrendumst, detergendumst, emendumst, pruni sunt quatiendae, prunaque colligenda domumque ferenda, celeriter incoquenda, ne digitus minimus" – Hanna sinistrae manûs digitum minimum interposuit dextro pollici indicique – sôlus illa comedat."

Nec umquam in illam incidi forte fortunâ, in viâ aut in tabernâ aut in cinematêô, quo se libenter saepeque ire dicebat et quo ego primis mensibus iterum iterumque unâ cum illâ ire volebam, sed illa nolebat. Interdum inter nos colloquebamur de cinematibus, quae ambo spectaveramus. Cum Hanna miro modo indiscreto frequentare soleret cinematêa, spectabat omnia cinêmata, a Germanico cinêmate bellico et patriotico per cinêma revolûcrâle usque ad novellam fabulam vagam, et mihi omnia placebant, quae veniebant ex Hollywoodia, sive agebantur apud Romanos antiquos sive in Americae Feris occidentalibus. Quoddam cinema revolûcrâle nos ambo eximiê amabamus; in quo Richardus Widmark personam gerens alicuius serifi, cui proximo mâne duellum faciendum erit, quo se interfectum iri pro certo habet, vespere pulsat ianuam Dôrotheae Malone, quae Richardo ut aufugeret frustra suasit. Ianuâ apertâ Dôrothea Richardum interrogat: „Quidnam nunc vis? Totamne vitam unâ nocte?" Hanna interdum me cavillabatur se adeuntem ardore amoris incensum: „Quidnam nunc vis? Totamne vitam unâ horâ?" .

Hannam semel tantum vidi non ex composito. Hoc factum est mense Iulio exeunte aut Augusto ineunte, ultimis diebus ante ferias aestivas.

Hanna per complures dies fuerat animo mirum in modum afflicto, moroso et imperioso simulque evidenter depresso, ut vehementissimê vexata fieret perquam sensibilis atque irritabilis. Eadem animum collegit cohibuitque, quasi sibi prohibendum esset, ne idem diffringeretur. A me interrogata, quanam re vexaretur, asperê mihi respondit. Quem morem parum intellexi parumque sustinui; saltim, cum sentirem non sôlum me ab illâ repudiari, sed etiam illam esse auxilii expertem, conatus sum illi adesse, sed attendere, ne illius quietem temerarem. Aliquo die animus Hannae deprimi desitus est. Primo cogitavi Hannam renovare mores suos priores.

Fabulâ „Belli et pacis" perlectâ non statim coepimus novam legere., quam promiseram me comparaturum esse, mecum attuleram complures libros, ut unum ex iisdem eligeremus.

At illa noluit. „Sine te lautum in pyelum demittam, puerule."

„Nunc abi ad amicos tuos". Illa mihi valedixit, ego profectus sum. Aër aestuosus stabat inter domos, campis hortisque erat superpositus, supra asphaltum coruscabat. Animo eram stupefacto. In natabulo audiebam clamores parvulorum ludentium atque huc illuc alacriter per aquam vadantium, quasi venirent e loco remotissimo. Per mundum ambulavi, quasi idem non pertineret ad me neque ego ad illum. In lacteâ aquâ chloratâ submersus non desideravi, ut reversus emergerer. Cum inter amicos iacêrem, eorum sermo mihi visus est vanus et ridiculus.

Aliquando resipui. Aliquando hôc tempore postmeridiano ea fieri sensi, quae fieri solebant: scribebantur pensa domestica, narrabantur rumusculi, ludebatur folle volatico, ludebatur amore. Non recordor, quamnam rem êgerim eo momento temporis, quo subito suspiciens conspexi Hannam.

Quae stabat viginti trigintave metris remota; bracis erat brevibus pelusiâque in cinctu nodatâ, ad me spectabat. Ego respexi. Hanna remotior erat, quam ut eius vultum agnoscerem. Non prosilui, non cucurri ad Hannam. Muginabar, cur illa esset in natabulo, num a me et mecum spectari vellet, num ego cum illâ spectari vellem, nos numquam forte fortunâ unum in alium incidisse, quid mihi esset agendum. Deinde surrexi. Brevi momento temporis, quo oculos ab ea averti, illa abiit.

Hanna pelusiâ nodatâ bracisque brevibus induta, facies eius mihi adversa est, sed incognoscibilis – haec quoque est imago Hannae, quae mihi relicta est.

Verborum interpretamenta Theodisca et Anglica

asphaltus,-î f. orig. Asphalt (Thll II 762,7-8).

*chlôrâtus,-a,-um orig. chlorig.

*cînêma,cînêmatis n. orig. Film; Angl. movie, film;

*cînêma *revolûcrâle orig. Wildwestfilm. Hic neologismus haud absurdus mihi videtur esse. Nam si deliberaveris, quaenam res omnibus (aut fere omnibus) cinematibus huius generis insit, invenies ‘manuballistulam’ quae dicitur "revolver". Hoc instrumentum saevâ illâ aetate, saevâque in regione, quae dicebatur "wild west" (fera occidentalia) maximâ erat auctoritate (si quidem fabulis vel mythis credimus, quae solent exhiberi in cinematibus revolucralibus).

*cînêmatêum, cînêmatêî n. i.q *cînêmatographêum,-êî n. orig. Kino; Angl. cinema;

*cînêmaticus,-a,-um orig. Film//.

Dôrothea (Dorothy) Malone Americana actrix cinematica.

Fera Occidentâlia orig. Wildwest/ Wilder Westen; Angl. wild west. .

incoquô, incoxî, incoctum orig. einkochen.

novella fâbula vaga orig./Fr. Nouvelle vague

*reservâtiô,-ônis f. orig. Rückhalt. v. René Hoven, Lexique de la prose Latine de la Renaissance, Leiden/New York/Köln (Brill) 1994, p.312.

*revolûcrâlis,-e i.q. ad *revolûcrum pertinens. cfr sepulcrum – sepulcrâlis.

*revolûcrum,-î n. Angl. revolver. neologismus necessarius; cfr involûcrum,-î n.

Richardus (Richard) Widmark Americanus actor cinematicus.

In hôc Orbe Picto mirabili 35.000 (triginta quinque milia) notionum imaginibus sunt illustrata et quinque linguis Europaeis denominata: Theodiscâ et Anglicâ et Francogallicâ et Hispanicâ et Italicâ. Nos autem coepimus addere vocabula Latina, quorum hôc loco praebemus partem quartam, quae spectat ad zoologiam (VOCABULA ZOOLOGICA V).

Provinciae rerum, quarum imagines et vocabula in Klettiani Orbis Picti paginis 920 (nongentis viginti) inveniuntur, sunt hae quae sequuntur:

I.ASTRONOMIA – II. TERRA – III.REGNUM PLANTARUM – IV.REGNUM ANIMALIUM – V.HOMO – VI.NUTRIMENTA ET INSTRUMENTA COQUINARIA – VII.DOMESTICA – VIII.PLASSATIO DOMESTICA ET OPERA HORTULANA – IX.VESTIMENTA – X.INSTRUMENTA PERSONALIA – XI.ARS ET ARCHITECTURA – XII.COMMUNICATIO ET INSTRUMENTA GRAPHEICA – XIII.TRANSPORTUS ET VEHICULA – XIV.ENERGIA – XV.SCIENTIAE – XVI.ATHLETICA ET LUDICRA.